İkisi arasında çok ince bir çizgi var..
İkindinin ardından bana gözüken bir yol var.
Ben sadece gülüyorum. Yüzümde tebessümden başka herşey var. Sen varsın. Bazen dünyadan koparıldığımı düşünüyorum, bazen öyle çok düşünüyorum ki patlıyorum volkan olup..ne öfkeden ne acıdan. Sadece çok düşünmekten. Bazen iki kişi düşünüyorum, ortada bir göbek bağı var ve sadece iki kişi.. kimse kimseyi doğurmadı. Bazen o göbek bağı oluyorum bazen o göbek bağının diğer tarafındakine bağlı kalıyorum. Acı bir tat düşünüyorum, keskin..ama öyle keskin ki insanı çıldırtıp yakıp kavuruyor içindeki herşeyi geriye kalan küller oluyor. Sonra bir anka kuşu düşlüyorum sonra küllerimden doğuyorum sonra ben o oluyorum, yanıyorum..bitiyorum, kül oluyorum.
